Είναι πιθανό το Big Bang να έχει δημιουργήσει ένα σύμπαν-καθρέφτη στο οποίο ο χρόνος τρέχει προς τα πίσω
Το κύλισμα του χρόνου προς τα εμπρός παραμένει άλυτο μυστήριο.
ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι η επιστήμη δεν σταματά να μας εκπλήσσει με τις υποθέσεις της, ιδίως όταν αυτές αντανακλούν την προσπάθειά της να δώσει απαντήσεις σε ορισμένα άλυτα μυστήρια, όπως αυτό του χρόνου. Συγκεκριμένα, γιατί ο χρόνος κινείται πάντα προς τα εμπρός;
Για να απαντήσουν στο ερώτημα αυτό, οι ερευνητές κατέληξαν σε μια νέα θεωρία. Σύμφωνα με αυτή, η Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang), που δημιούργησε το σύμπαν πριν από 14 δισεκατομμύρια χρόνια, μπορεί να έχει δημιουργήσει στην πραγματικότητα δύο σύμπαντα, που το καθένα είναι καθρέφτης του άλλου.
Την σχετική εργασία, η οποία δημοσιεύεται στο Scientific American, υπογράφουν τρεις φυσικοί, ο Julian Barbour του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ο Tim Koslowski από το Πανεπιστήμιο του New Brunswick και ο Flavio Mercati του Περιμετρικού Ινστιτούτου για τη Θεωρητική Φυσική (Perimeter Institute for Theoretical Physics).
Σύμφωνα με τη σκέψη τους, το σύμπαν αγαπά τις συμμετρίες. Είναι επομένως λογικό ότι εφόσον στο δικό μας σύμπαν ο χρόνος τρέχει πάντα προς τα εμπρός, να υπάρχει και ένα άλλο σύμπαν στο οποίο ο χρόνος τρέχει προς τα πίσω!
Οι φυσικοί ανέλυσαν σε έναν προσομοιωτή σε κομπιούτερ τις ενέργειες 1.000 τυχαίων σωματιδίων υπό την επίδραση της Νευτώνειας βαρύτητας, με έμφαση στη δυναμική συμπεριφορά και την απόσταση μεταξύ τους. Εκεί διαπίστωσαν ότι, ανεξάρτητα από το μέγεθος και την ποσότητα, κάθε διαμόρφωση των σωματιδίων θα εξελιχθεί σε αυτό που είναι γνωστό ως «κλίμακα χαμηλής πολυπλοκότητας».
Δηλαδή τα σωματίδια τείνουν από το χάος να μεταπίπτουν σε ένα οργανωμένο σύστημα, για λόγους οικονομίας της ενέργειας, τείνοντας να σχηματίσουν αυτό που ονομάζουμε «κόσμο».
Το ενδιαφέρον όμως σ’ αυτή την κίνηση των σωματιδίων, είναι ότι αυτά κινούνται προς στιγμήν σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις, δημιουργώντας δύο διαφορετικές και αντίθετες φορές σαν «βέλη του χρόνου».
Χρόνος μετά το χρόνο. Η επικοινωνία ανάμεσα στα παράλληλα σύμπαντα γίνεται μέσω μας σκουληκότρυπας, που ως τοπολογική ιδιότητα του χωροχρόνου σχηματίζει ένα πέρασμα.
Όπως αναφέρει το Scientific American, «Καθώς δημιουργούνται τα δύο χρονικά μονοπάτια, η βαρύτητα κάνει τα σωματίδια να σχηματίσουν μεγαλύτερες και πιο πολύπλοκες δομές, που στο μοντέλο του υπολογιστή ισοδυναμούσαν με σμήνη γαλαξιών, άστρα και πλανητικά συστήματα. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει η θερμοδυναμική, ξεδιπλώνοντας έναν κόσμο για καθεμία από τις δύο αποκλίνουσες διαδρομές».
«Με άλλα λόγια, το μοντέλο έχει ένα παρελθόν, αλλά δύο μέλλοντα», αναφέρει το άρθρο.
Σύμφωνα με τους θεμελιώδεις νόμους της φυσικής, εάν το βέλος του χρόνου κινείται προς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις, ο παρατηρητής μπορεί να βιώσει μόνο τη μία. Αλλά αυτή η νέα θεωρία θα μπορούσε να αλλάξει όλα τα δεδομένα.
«Η δημιουργία δύο συμβάσεων μελλοντικής εκπλήρωσης, ξεκινά από ένα ενιαίο χαοτικό παρελθόν και για τις δύο κατευθύνσεις, πράγμα που σημαίνει ότι θα δημιουργηθούν ουσιαστικά δύο σύμπαντα, ένα σε κάθε πλευρά της αρχικής κατάστασης», λέει ο Julian Barbour του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. «Σε ένα αρκετά σύνθετο σύστημα και οι δύο πλευρές θα μπορούσαν να έχουν τον παρατηρητή τους ο οποίος θα αντιλαμβανόταν το χρόνο να κυλά προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις».
Κατά τον Barbour, εφόσον το δικό μας βέλος χρόνου κινείται προς το μέλλον, τότε εμείς ως προς το παράλληλο σύμπαν είμαστε παρελθόν.
«Η έρευνά μας προτείνει έναν εντελώς καινούριο τρόπο για να σκεφτεί κανείς πάνω στο θεμελιώδες πρόβλημα της φύσης του βέλους του χρόνου και την καταγωγή του από τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής (1)», λέει ο Barbour.
«Αυτό που κάναμε είναι η διερεύνηση μιας νέας πτυχής του νόμου του Νεύτωνα για τη βαρύτητα (2), η οποία δεν είχε παρατηρήσει πριν. Ποιος ξέρει τι μπορεί να προκύψει από αυτό με περαιτέρω εργασίες και επεξεργασία;»
Το βέλος του χρόνου κινείται πάντα προς τα εμπρός, οι δείκτες του όμως μπορεί να στρέφονται προς τα πίσω, προτείνει μια νέα επιστημονική μελέτη.
Κάτι ανάλογο είχε διατυπώσει και ο Πλάτωνας, με τον ευφάνταστο μύθο που αναφέρει στον Πολιτικό του (268e-274e), σύμφωνα με τον οποίο υπήρχε κάποτε μια «χρυσή εποχή», πριν ο Δίας εκθρονίσει τον Κρόνο. Την εποχή εκείνη –εποχή του Κρόνου– οι δείκτες των ρολογιών πήγαιναν προς τα πίσω, και ο ήλιος ακολουθούσε αντίστροφη τροχιά, από τη δύση προς την ανατολή. Ο άνθρωπος γεννιόταν μεγάλος και όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν μικρότερος σε ηλικία, έως ότου, μωρό πια και βρέφος, έσβηνε και εξαφανιζόταν από προσώπου γης.
Το σκεπτικό πίσω από αυτόν τον μύθο είναι ότι το σύμπαν, όντας υλικό, δεν είναι τελείως αμετάβλητο στο σύνολό του, συνιστά όμως την καλύτερη δυνατή προσέγγιση του αμετάβλητου με την εναλλάξ περιστροφή του γύρω από τον ίδιο άξονα κατ’ αντίθετες φορές. Υπάρχουν περίοδοι που στο πηδάλιο του πλοίου βρίσκεται ο ίδιος ο Θεός, και άλλες που αυτός αποσύρεται στο παρατηρητήριό του, αφήνοντας το πλοίο να κατευθύνεται μόνο του.
Άμεση συνέπεια είναι τότε η ριζική αντιστροφή όλων των βιολογικών και κοσμολογικών διεργασιών. Η ζωή εξελίσσεται προς τα πίσω, σαν μέσα σε καθρέπτη. Η αντιστροφή της κατεύθυνσης συνοδεύεται από τεράστιες κοσμικές καταστροφές, όταν όμως η πρώτη σύγχυση περάσει, το πλοίο ισορροπεί ξανά σε μια στρωτή πορεία, αλλά αντίρροπη.
Στην αρχή προχωρεί σχεδόν τόσο κανονικά όσο και όταν οδηγεί ο Θεός. Με την πάροδο όμως του χρόνου ο κόσμος «ξεχνά τον Θεό και δημιουργό του», οπότε αρχίζουν και συσσωρεύονται οι ανωμαλίες τις οποίες προκαλούν οι «πόθοι» που ενδημούν στην υλική του κατασκευή. Κάθε στοιχείο κανονικότητας κινδυνεύει τότε να εκλείψει, το πλοίο είναι έτοιμο να ναυαγήσει στο «πέλαγος» του «απείρου», όταν ξαφνικά ο Θεός βάζει ξανά το χέρι του στο δοιάκι και αναστρέφει για άλλη μια φορά τη ροπή των κοσμικών κινήσεων.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1) Σύμφωνα με τον δεύτερο νόμος της θερμοδυναμικής, σε κάθε κύκλο λειτουργίας υπάρχει ένα ποσό ενέργειας το οποίο αποβάλλει το σώμα όχι με τη μορφή έργου, αλλά με τη μορφή θερμότητας. Έτσι, σε κάθε κύκλο λειτουργίας, η ενέργεια του έργου, δηλαδή η ωφέλιμη ενέργεια που δίνει η μηχανή, είναι μικρότερη από την ενέργεια που της δόθηκε. Αυτό σημαίνει ότι σε οποιοδήποτε θερμικό σύστημα υπάρχει σπατάλη ενέργειας.
2) Ο νόμος του Νεύτωνα για τη βαρύτητα διατυπώνεται ως εξής: «Κάθε σώμα στο σύμπαν έλκει κάθε άλλο σώμα με δύναμη ανάλογη του γινομένου των μαζών τους και αντιστρόφως ανάλογη του τετραγώνου της απόστασης του κέντρου μάζας τους».
Πηγή:www.youmagazine.gr
